#obyczajowe

Siedziałam w domu i oglądałam telewizję, kiedy przyjechał mąż. Był w zaskakująco dobrym humorze. Gdy zapytałam, co słychać, zbył mnie. Uśmiechał się podejrzanie.

Biorąc do ręki drewniany kołek, można sprawdzić, licząc słoje roczne, ile lat potrzebne było matce naturze do wytworzenia tego użytecznego kawałka drewna.

Wracałem z randki nocnym autobusem i obserwowałem współpasażerów. Większość stanowili odurzeni rówieśnicy. Byłem trzeźwy i czułem się, jak z innej planety.

Miałam wrażenie, jakbym znała go kilka lat, a nie kilka dni. Wiele nas łączyło. Był moją bratnią duszą. Przystojny i odpowiedzialny. Koleżanki mi go zazdrościły.

Znajomi ze studiów robią parapetówę. Przychodzę sam. Mimo wszystko wyczekuję przyjścia byłej. Pojawia się po kwadransie z Krzyśkiem, moim kumplem z ławki.

Poszukiwania często są celem, same w sobie. Czy odnalezienie celu jest sukcesem? Co, jeśli sukces jest naprawdę porażką? Ile zyskaliśmy? Ile przegapiliśmy?

Czasem sami sprowadzamy na siebie trudności i problemy. W jakim stopniu to, co nas spotyka, zaprogramowane jest w naszym umyśle?

Naszym celem jest Jaskinia Obłazowa. Znaleziono tam najstarszy na świecie bumerang, z kości mamuta, datowany radiowęglowo na dwadzieścia pięć tysięcy lat.

Satysfakcja jest ważna i czasami mamy dylemat, który wybór będzie najlepszy. Można zasięgać porad, zastanawiać się, czytać poradniki, przeprowadzać testy…

Kiedy przyjechałem do domu, żona siedziała w fotelu, przy ławie. Czytała książkę. Powitała mnie milczeniem i zagadkowym uśmiechem. „Znam ten wyraz twarzy” – myślałem zaniepokojony.

AGA. Jednak na zdjęciach okazała się zupełnie niepodobna do TEJ Agi. Niby obie blondynki, wzrost zbliżony, ale wydawała się mniej wyrazista.